Piękne chwile w których ks. Wacław przedstawiał najpiękniejsze wartości człowieka jakimi jest miłość, szczęście, dobroć a przede wszystkim drugi człowiek, niestety szybko minęły. Dzieląc się wspomnieniami z życia kapłańskiego przedstawiał wiele wierszy powstałych pod wpływem chwili. W kronice MBP napisał „Poezja to zaczarowany świat, w którym człowiek jest piękny. Dzięki poezji ludzie stają się piękni. Warto czytać wiersze, aby życie stało się poezją”. Spotkanie przebiegało w miłej i serdecznej atmosferze. Wiersze poety wzruszyły niejednego słuchacza. Ksiądz Wacław Buryła jest autorem kilkudziesięciu tomów poezji, tłumaczonych na język: włoski, francuski, ukraiński, litewski, czeski i arabski, drukował także w almanachach i pracach zbiorowych. Laureat wielu ogólnopolskich konkursów poetyckich: Płock, Gdańsk, Płońsk, Lublin, Chrzanów, Puławy, Ludźmierz, Łódź i Pruszków. Organizator ogólnopolskich konkursów poetyckich „O ludzką twarz człowieka”, dwa z nich były ogłoszone jako międzynarodowe a cztery odbyły się pod patronatem Ministerstwa Kultury. Z okazji Jubileuszu 25 – lecia Pontyfikatu Jana Pawła II w roku 2003 opracował antologię „Cud który trwa” oraz zorganizował pielgrzymkę poetów do Papieża – Poety. Z okazji 20-tej rocznicy męczeństwa ks. Jerzego Popiełuszki przygotował antologię „Na naszych oczach”, w której znalazły się wiersze, świadectwa i grafiki poświęcone ks. Jerzemu. Wiersze ks. Wacława prezentowane były m.in. w wielu rozgłośniach radiowych i telewizyjnych w Polsce a także w telewizji Żytomierz. W zbiorach Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Marii Kozaczkowej w Dąbrowie Tarnowskiej jest duży wybór poezji a także rozważań modlitewnych ks. Wacława Buryły które serdecznie polecam.

ks. Wacław Buryła z tomiku „CZŁOWIEKOWI Z MIŁOŚCIĄ DO TWARZY”

cieszmy się chwilą
która mija
szczęście jest krótkie
jak spojrzenie
jak uścisk dłoni
przytulenie
jak gwiazdy błysk
w południe nocy
kiedy nad ludzkim
stoi snem
jak matka stała
nad kołyską
szczęście trwa tyle
co słów parę
mówionych szeptem
w wielkim tłumie
ono jest proste
jak cierpienie
kiesy na schodach
mieszka cisza
i gdy telefon
milczy długo
jakby zaklęty
obojętny
i gdy listonosz
niesie co dzień
torbę opuchłą
od czekania
szczęście jest proste
jak codzienność
pełna po brzegi
miłowania